poniedziałek, 24 maja 2010

W krainie jezior, lasów i węgla - Wycieczka po jeziorach


Zaraz po przekroczeniu Kanału Wieprz-Krzna, odgałęzia się lokalna droga do wsi Dratów. Widać z niej duże rozlewisko zbiornika retencyjnego (ok. 170 ha), który powstał z jeziora Dratów w wyniku prac melioracyjnych. Akwen jest obwałowany i otacza go szeroki pas zarośli szuwarowych. Często można zastać tu wędkarzy, którzy łowią ryby z łodzi lub pontonu.
Stojący na brzegu kamienny obelisk wystawiono w 1928 roku – w 10-lecie odzyskania niepodległości Polski.
We wsi góruje sylwetka murowanej cerkwi prawosławnej w stylu klasycystyczno-bizantyńskim pw. św. Mikołaja, z ok. 1880 roku. Świątynia została ostatnio odnowiona, a przed ogrodzeniem postawiono tablicę informacyjną z historią parafii.

Kilka kilometrów dalej na płn.-zach. leży następne jezioro zaporowe - Krzczeń. Do zachodniego brzegu jeziora dochodzi droga, która wiedzie wcześniej przez Kolonię Dratów. To małe niegdyś jezioro, o powierzchni 19,8 ha, jest dzisiaj dużym rezerwuarem wody o pow. 170 ha w obrębie obwałowania. W zakrzywieniach licznie gnieżdżą się słowiki szare, łozówka i rokitniczka, a z rzadszych gatunków - dziwonia i strumieniówka. Podwodne łąki i zarośla szuwarowe są dobrym miejscem do żerowania ryb karpiowatych, które są poławiane przez wędkarzy.

Zupełnie inny charakter ma jezioro Rogóźno (57 ha). Najdogodniejszy dostęp do wody jest od strony północnej, od Ośrodka Sportów Wędkarskich „Bogdanka”. Miłośnicy czynnego i biernego wypoczynku mają do dyspozycji plażę, kąpielisko, pomost i sprzęt pływający. Na brzegu zachodnim zlokalizowany jest Ośrodek Wypoczynkowy Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Owalny kształt misy jeziornej, znaczna głębokość (24,5 m), duże nachylenie brzegów i czysta woda uzasadniają krasową genezę jeziora Rogóźno.

Podobny, wypoczynkowo-rekreacyjny, charakter ma nieodległe jezioro Łukcze. Przybrało ono łukowaty czy też nerkowaty kształt, ponieważ składa się z dwóch połączonych mis jeziornych o łącznej powierzchni 56,5 ha. Maksymalna głębokość dochodzi do 9 m. Na piaszczystym, wschodnim i północno-wschodnim brzegu znajdują się nieduże ośrodki wypoczynkowe, a w ich sąsiedztwie dziesiątki prywatnych domków letniskowych.
Spacerując brzegiem jeziora, można zaobserwować różne zespoły roślin wodnych. Pas szuwarów złożony jest głównie z pałki wąskolistnej, trzciny i oczeretu. W odkrytych miejscach daje się zauważyć asocjacje lilii wodnych.

Na zachodnim brzegu jeziora Łukcze, kryje się wśród lasu bagiennego i torfowisk jeziorko Łukietek. Jest ono perełką przyrodniczą godną miana rezerwatu. Na płytkiej wodzie zielenią się liście grzybienia północnego z okazałymi kwiatostanami. Krzewinki bagna zwyczajnego, zajmujące wraz z karłowatymi sosnami i brzozami podmokłe brzegi, wydzielają intensywną woń. Znawcy flory reliktowej wypatrzą rzadkie gatunki roślin: rosiczki, pływacza drobnego, jeżogłówkę mniejszą, turzycę strunową, żurawinę błotną i jagodę bagienną.

Położone na północnym skraju powiatu łęczyńskiego jezioro Zagłębocze (59 ha, 23,3 m gł.) należy do ulubionych miejsc wypoczynkowych na Pojezierzu. Oferuje ono piaszczyste plaże, czystą wodę i urocze sąsiedztwo lasu, pól i łąk. Tutejszy ośrodek wypoczynkowy udziela noclegów, prowadzi wypożyczalnię sprzętu pływającego i zapewnia kompleksowe usługi gastronomiczne.

Kolejne jezioro na naszej trasie to Piaseczno (84,7 ha, 38,8 m gł.). Może ono oczarować każdego turystę widokiem lazurowej, przezroczystej wody, nieprzebraną głębią, złocistymi plażami i otoczeniem. Na wschodnim brzegu zlokalizowany jest Ośrodek Wypoczynkowy Akademii Rolniczej w Lublinie specjalizujący się w usługach żeglarskich. Zachodni brzeg jeziora, który osłonięty jest sosnowo-brzozowym lasem, ma duże, ładne, strzeżone kąpielisko z pływającym pomostem. W jego pobliżu znajduje się nowoczesny ośrodek wypoczynkowy z polem namiotowym i wypożyczalnią sprzętu pływającego. Z tego miejsca prowadzi przez las w kierunku zachodnim ścieżka przyrodnicza o długości ok. 0,7 km, umożliwiająca dotarcie do rezerwatu „Jezioro Brzeziczno”, o pow. 98,7 ha. Otoczone torfowiskami i lasem bagiennym jeziorko ma tylko 7,5 ha powierzchni i jako dystroficzne znajduje się w końcowym stadium zarastania i zaniku. Rezerwat jest ostoją chronionych lub bardzo rzadkich gatunków flory reliktowej, głównie północnej.

Przykładem jeziora eutroficznego, którego wody zawierają duże ilości składników pokarmowych, przez co mocno zarośniętego, jest Bikcze (3,3 m gł.). Zejście na jego brzeg możliwy jest tylko od strony wschodniej, od przysiółka Ostrówek. Pierwotnie jezioro Bikcze miało 85 ha powierzchni, a po obwałowaniu i włączeniu w system melioracyjny zajmuje 123 hektary.

Szutrowa droga, wiodąca przez rozległe łąki, doprowadza do wsi Kaniwola. Miejscowość znana jest z bitwy powstańców polskich z wojskami carskimi w 1863 roku. Tu znajduje się zespół dworsko-parkowy z przełomu XIX/XX wieku.

Do odkrytej wody, bardzo zarośniętego jeziora Nadrybie bronią dostępu trzęsawiska, natomiast warto zobaczyć przylegające do jeziora od zachodu wodne uroczysko, stworzone ręką człowieka. Wśród kęp sitowia i podtopionych olch pływają sielsko łabędzie.
Wieś Nadrybie zamieszkała była już u schyłku IV tysiąclecia p.n.e., jak o tym świadczy, odnaleziony przez archeologów, kamienny grób skrzynkowy z okresu kultury amfor kulistych. Zrekonstruowaną część grobowca można obejrzeć na dziedzińcu tutejszej szkoły podstawowej.

Następnym etapem wycieczki jest jezioro Uściwierz (284 ha), największy naturalny akwen na Pojezierzu Łęczyńsko-Włodawskim, posiadające status użytku ekologicznego. Ma ono wąskie dojścia do brzegu od strony południowej, tj. od przysiółka Ostrów Nadrabski. Jezioro imponuje rozległością, ale jest stosunkowo płytkie (maks. 6,5 m, przeciętnie 1 m). Jego wody należą do eutroficznych. Niezwykłe jest bogactwo tutejszej flory i fauny. W powietrzu, na toni wodnej i w oczeretach da się zaobserwować rzadkie gatunki ptaków: czaplę siwą, remiza, rycyka, kulika wielkiego, bataliona czy błotniaka stawowego.

Ukryte wśród łąk, torfowisk i lasu bagiennego jeziorko Uściwierzek vel Ciesacin, o statusie użytku ekologicznego, osiągalne jest tylko dla wytrawnych turystów i przyrodników. Ten kilkuhektarowy, kameralny akwen śródleśny, urzekający urodą, wygląda jak z bajki, przy tym wyróżnia się dostojeństwem i spokojem. Jego cenna roślinność i naturalność powinny nadal pozostać niezmienione.

Przemysłowy krajobraz kopalni węgla kamiennego w Bogdance stanowi duży kontrast z wcześniejszymi widokami. Kopalnia była budowana w dużym trudzie przez kilka lat ze względu na niesprzyjające warunki geologiczne. W 1982 roku rozpoczęto eksploatację węgla z warstw karbońskich, ale dopiero od roku 1995 kopalnia osiąga coraz wyższą rentowność ekonomiczną. Trzeba przyznać, że Lubelski Węgiel „Bogdanka” S.A. - bo tak brzmi oficjalna nazwa zakładu - wykazuje starania o ochronę środowiska przyrodniczego. Pozytywnym tego przykładem jest rekultywacja ogromnej hałdy skały płonej, na której rosną różne gatunki roślin zielnych, drzew i krzewów.

Niedaleko Bogdanki leży stara osada Puchaczów, prawo miejskie nabyła jeszcze w 1527 roku, jednak zostało jej ono zabrane przez carat w ramach represji popowstaniowych po 1863 roku. Właściciele tutejszych dóbr, bracia Bogdanowicze, byli jednymi z aktywniejszych uczestników Powstania Styczniowego w tym regionie.
Na dawnym placu parkowym, obecnie skwerze, stoi barokowa kapliczka z XVIII wieku, a za nią odsłania się późnobarokowy kościół paraf. pw. Wniebowzięcia NMP z tego samego stulecia. Jego fasada szczyci się bogatym ukształtowaniem wklęsło-wypukłej dekoracji muratorskiej i rzeźbiarskiej. Ołtarz główny, rokokowy, wieńczą rzeźby aniołów adorujące postać Matki Boskiej z Dzieciątkiem, której wizerunek widnieje na obrazie. Całe wnętrze nawy ma kunsztowny, zabytkowy wystrój architektoniczny.

Zbliżając się do Łęcznej, można zobaczyć jeszcze jeziorko Turowolskie, położone ok. 1 km na północ od wsi Turowola. Znajduje się ono w bagnistej niecce, wraz z nieodległym jeziorem Dratów. Do lustra wody jest trudne dojście przez zespół podtopionej wierzby szarej, i przez to nie zawsze możliwe. Ten płytki, zanikający zbiornik może być przykładem niekorzystnych zmian w stosunkach wodnych Pojezierza, spowodowanych nieprzemyślanymi pracami osuszającymi.

Wybrane jeziora Pojezierza Łęczyńsko - Włodawskiego


Jezioro Białe – jezioro we wschodniej Polsce, położone we wschodniej części Równiny Łęczyńsko-Włodawskiej, 7 km na południe od miejscowości Włodawa przy wsi Okuninka. Jezioro położone w dorzeczu: Tarasienka – Włodawka – Bug – Narew – Wisła. Jezioro jest zbiornikiem bezodpływowym i bez dopływowym, okresowy dopływ jeziora Białego od lat jest wyschnięty. Misa jeziora Białego utworzona jest na podłożu kredowym. Długość linii brzegowej to 4262 metry. Jezioro posiada I klasę czystości jako jedyne na pojezierzu. Jezioro charakteryzuje się wysoką przezroczystością wody (widzialność krążka 4,5 m). Jezioro reprezentuje typ rybacki sielawowy o stosunkowo niskiej produkcji biologicznej. Występują tu takie gatunki ryb jak: sielawa, ukleja, płoć, wzdręga, leszcz, karp, okoń, węgorz, szczupak, miętus, lin, karaś srebrzysty i złoty, sum i inne.

Jezioro Bialskie - jezioro położone we wsi Białka, gmina Dębowa Kłoda niedaleko Parczewa, na pojezierzu Łęczyńsko-Włodawskim w zlewni rzeki Konotopy. W sezonie letnim używane jest w celach rekreacyjnych. Istnieje dogodna baza noclegowa w postaci domków letniskowych, ośrodków wypoczynkowych oraz pól kempingowych i namiotowych. Jezioro ma kształt owalny o powierzchni 31,7 hektara i objętości 2 158 000 m³, jego maksymalna głębokość to 18,2 m. Według badań Państwowej Inspekcji Ochrony Środowiska w Lublinie jezioro posiada II klasę czystości.

Jezioro Łukcze - jezioro pochodzenia polodowcowego położone na Równinie Łęczyńsko-Włodawskiej, w województwie lubelskim, w powiecie łęczyńskim, w gminie Ludwin, 11 km na północny wschód od Łęcznej, na obrzeżach wsi Rogóźno, na wysokości 163 m n.p.m.
Ma powierzchnię 57 ha, długość 1,4 km, szerokość 500 m, głębokość 9 m. Łukcze składa się z części południowej i północnej oddzielonych przewężeniem, na brzegu na ogół pas roślinności wodnej o szerokości kilkunastu metrów, też brzeg piaszczysty. Jezioro jest bezodpływowe, użytkowane dla celów rekreacji (ośrodek wypoczynkowy, letnie domki). Najbliższa wieś to Krasne Krzywe.

Jezioro Zagłębocze – jezioro w woj. lubelskim, w powiecie łęczyńskim, w gminie Ludwin. Znajduje się pomiędzy dwoma wsiami Jagodno i Lejno. Jezioro Zagłębocze położone jest w bezpośrednim sąsiedztwie południowo-zachodniego krańca Garbu Włodawskiego, wchodzącego w skład Równiny Łęczyńsko-Włodawskiej. Jezioro znajduje się w Poleskim Obszarze Chronionego Krajobrazu, w otulinie Poleskiego Parku Krajobrazowego.Według pomiarów dokonanych w 1951 przez UMCS, powierzchnia Jeziora Zagłęboczego wynosi 59,0 ha, a objętość 278,0 tys. m³. Maksymalna głebokość zbiornika wynosi 23,3 m, a średnia głębokość 7,3 m. Lustro powierzchni jeziora znajduje się na wysokości 166,8 m n.p.m. Wymiary jeziora to 942 m na 798 m. W 2005 roku jezioro uzyskało II kategorię podatności na degradację, a warunki sanitarne odpowiadały wymaganiom I klasy czystości.

Jezioro Piaseczno -(84,7 ha; 38,8 m głębokości) może oczarować każdego turystę widokiem lazurowej, przejrzystej wody, nieprzebraną głębią, złocistymi plażami i otoczeniem.To najgłębsze na Pojezierzu Łęczyńsko – Włodawskim jezioro (39 m) stanowi również atrakcję dla nurków i żeglarzy.
Na wschodnim brzegu zlokalizowana jest Baza Dydaktyczna i Żeglarska „ANTARES”specjalizująca się w kursach żeglarskich. Zachodni brzeg jeziora, który osłonięty jest sosnowo-brzozowym lasem, ma duże, ładne strzeżone kąpielisko z pływającym pomostem. W jego pobliżu znajduje się nowoczesny ośrodek wypoczynkowy z polem namiotowym i wypożyczalnią sprzętu pływającego. W pobliżu możliwość przejażdżek konnych: Leśniczówka i "Goniec".

Jezioro Firlej - należy do tych miejsc regionu Lubelszczyzny, gdzie warto pojechać w porze wiosennych i letnich urlopów czy weekendów. Jest to znakomite miejsce gdzie można odpocząć od miejskiego gwaru, przebywając na łonie przyrody nabrać sił do ponownego rzucenia się w wir codziennych zajęć. Firlej jest dogodnie położony przy trasie komunikacyjnej Lublin – Białystok.
Brak przemysłu, piękne, duże kompleksy leśne bogate w grzyby, jagody i borówki, dwa jeziora Kunów i Firlej, rzeki Wieprz i Tyśmienica ze swoistym zróżnicowanym otoczeniem, cisza i spokój sprzyjają aktywnemu wypoczynkowi. Brak przemysłu i ośrodków miejskich powoduje, tutejszy krajobraz nie uległ degradacji. W Firleju znakomicie wypoczną amatorzy słońca i wody. Jezioro otoczone jest ładnymi, piaszczystymi plażami idealnie nadającymi się do opalania. Woda w jeziorze jest czysta, a bezpieczeństwa kąpieli strzeże kilku wykwalifikowanych ratowników.
Również wędkarze znajdą tu coś dla siebie. Wśród licznych gatunków ryb występują w obu jeziorach: leszcz, płoć, szczupak, sandacz, karaś i węgorz. I choć łowienie z brzegów jest trudne, istnieje możliwość wędkowania z pomostów w ośrodkach wypoczynkowych lub z łódki.Firlej to nie tylko jeziora. Można tutaj łączyć wypoczynek ze zwiedzaniem zabytków kultury, których nie brak w okolicy. Są tutaj wytyczone i opisane trasy spacerowe, wycieczkowe: piesze i rowerowe.


Jezioro Rogóżno - 57,1 ha powierzchni i 24,5 m. głębokości. Od brzegu zarastające, woda czysta. Położone blisko szosy, od strony dostępnego brzegu znajdują się prywatne domki letniskowe. Nad jeziorem znajduje się Ośrodek Sportów Wędkarskich "Bogdanka". Najdogodniejszy dostęp do wody jest od strony północnej, od Ośrodka Sportów Wędkarskich „Bogdanka”. Miłośnicy czynnego i biernego wypoczynku mają do dyspozycji plażę, kąpielisko, pomost i sprzęt pływający. Na brzegu zachodnim zlokalizowany jest Ośrodek Wypoczynkowy Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Owalny kształt misy jeziornej, znaczna głębokość (24,5 m), duże nachylenie brzegów i czysta woda, uzasadniają krasową genezę jeziora Rogóźno.


Każdego roku tradycyjnie w pierwszą niedzielę sierpnia Pojezierze Łęczyńsko Włodawskie gości uczestników Biegu Jezior. Co roku Bieg Jezior gromadzi kilkaset osób z kraju i zza granicy.

Zagrożenia przyrody


W sposób bezpośredni, przyrodzie tego obszaru zagraża eksploatacja węgla kamiennego w rozbudowującym się Lubelskim Zagłębiu Węglowym. Działalność górnicza doprowadziła do zwiększenia deficytu wody poprzez powstawanie leja depresyjnego w rejonie kopalni, powstają zapadliska pod polami górniczymi, zaburzone są naturalne stosunki hydrologiczne, istnieje możliwość transportu i zrzutu słonych wód dołowych (węgiel wydobywany jest metodą "na zawał") na tereny chronione. Do najistotniejszych zagrożeń środowiska przyrodniczego Pojezierza Łęczyńsko-Włodawskiego należy wadliwe przeprowadzenie i działanie systemu melioracji Kanału Wieprz-Krzna, które to inwestycje spowodowały zmiany stosunków wodnych i funkcjonowania naturalnych ekosystemów. W wyniku jednokierunkowych zmian - odwodnienia, rozległe kompleksy torfowiskowe przekształcono w łąki kośne. Kilka jezior, poprzez spłycenie lub zarastanie, całkowicie zanikło. W innych, zmniejszyła się znacznie powierzchnia otwartego lustra wody. Nadmierne przesuszenie powoduje degradację gleb, eutrofizację środowiska, a co za tym idzie niekorzystne zmiany sukcesyjne w roślinności. Zagrożenie stanowi dopływ do cennych ekosystemów wodno-torfowiskowych wód obcych, zanieczyszczonych i o odmiennym składzie chemicznym.
Z zasadami ochrony krajobrazu koliduje intensywna gospodarka rolna, czyli dostarczanie pestycydów poprzez nawożenie mineralne i organiczne. W związku z tym, na terenach i tak mało urodzajnych, należy zmienić sposób gospodarowania na przyjazny środowisku.
Wzmożony rozwój turystyki pobytowej i brak infrastruktury sanitarnej wokół jezior mogą doprowadzić do rychłego ich zanieczyszczenia.

Autorem artykułu jest Michał Osowiec http://www.geozeta.pl/artykuly,Europa,67,4

Trasa rowerowa nad Jezioro Piaseczno /Lublin - Pojezierze Łęczyńsko-Włodawskie


Start. 0,00km- Skrzyżowanie przy Dworku Grafa jedziemy przez rondo w kierunku ul.Turystycznej mijamy Leclerca i zaraz za światłami...
0,46km - ...skręcamy w lewo w uliczkę asfaltową, na końcu uliczki znajduje się mostek przez który przejeżdżamy.Za mostkiem po prawej będą ogrody działkowe i zaraz obok droga zagrodzona szlabanem z zakazem wjazdu.
0,82km - Ignorujemy zakaz i jedziemy tą drogą wzdłuż ogrodów działkowych 1,13km - uwaga droga prowadzi dalej ale to ślepa uliczka my skręcamy w lewo (pkt.01 na mapie) i wybieramy ścieżkę po prawej prowadzącą pod górę w kierunku osiedla. Po przejechaniu ok.200m skręcamy w prawo, jedziemy wzdłuż bloków, mijamy trawiaste boisko i zaraz za boiskiem znajdujemy ścieżkę która skręca lekko w prawo i omija blok (bloki mieszkalne cały czas mamy po lewej, po prawej nieużytki) zaraz za blokiem zobaczymy słupek z oznaczeniem żółtego szlaku oraz schody - zjeżdżamy ścieżką wzdłuż schodów w dół i dalej drogą wyłożoną płytami prosto w kierunku torów kolejowych.
2,37km - (pkt.02 na mapie) przejeżdżamy przejazd kolejowy i asfaltową drogą jedziemy prosto, pod górę. Potem czeka nas zjazd w dół cały czas asfaltem z lekkim skrętem najpierw w lewo potem w prawo.
3,37km - zjazd za nami skręcamy w lewo i jedziemy prosto asfaltem, czeka nas lekki podjazd, zaraz potem zjazd
4,42km - po naszej lewej miniemy wieżyczki bramy wjazdowej do zamku, jesteśmy przy skrzyżowaniu, jedziemy prosto, droga zakręca łukiem w lewo.
4,77km - zaraz za zakrętem skręcamy w prawo (pkt.04) w drogę z płyt betonowych - będzie telepać na łączeniach z płyt ale nie jest to długi odcinek. Potem cały czas mniej więcej zachowując kierunek jedziemy drogą gruntową z lekka piaszczystą mniej więcej na wprost.
6,72km - droga odbija w lewo, miejscami dość sporo piachu podjeżdżamy pod górę 7,39km - dojeżdżamy do wąskiej asfaltowej drogi (pkt.05) tu skręcamy w prawo i zjeżdżamy asfaltem w dół.
7,96km - dojeżdżamy do skrzyżownania z drogą prostopadłą, skręcamy w lewo przejeżdżamy przez mostek, po prawej mijamy sklep (miejscowość Zawadów) i zaraz za sklepem skręcamy w prawo. Szosą jedziemy prosto do następnego skrzyżowania
10,23km - na skrzyżowaniu skręcamy w lewo czeka nas stromy podjazd. Zaraz za podjazdem kolejne skrzyżowanie (pkt.06) tu skręcamy w prawo.
13,25km - (pkt.07) przy tabliczce z nazwą gminy (lub powiatu nie pamiętam dokładnie) skręcamy w prawo w polną drogę, po 180m i zjeździe w dół czeka nas skręt w lewo i jazda doliną, droga prowadzi lekkim łukiem 14,12km - po krótkim podjeźddzie dojechaliśmy do żużlówki przechodzącej w asfalt, trzymamy cały czas kierunek i jedziemy prosto.
14,69km - skręcamy w prawo, czeka nas zjazd kamienistą drogą, przejeżdżamy przez most na Bystrzycy i polną drogą cały czas jedziemy prosto.
15,11km - skręt 90stopni w lewo , dalej droga przez ponad 600m biegnie prosto wzdłuż Bystrzycy następnie lekko skręca w prawo w pewnym momencie będzie krótki piaszczysty podjazd ok. 100m dalej piaszczystą drogą skręcającą łukiem w prawo wjeżdżamy do zagajnika, piach się kończy jedziemy prosto, po naszej lewej będą jakieś zakłady budowlane.
16,74km - dojechaliśmy do drogi asfaltowej skręcamy w lewo (pkt.09).
17,71km - drogą asfaltową dojeżdżamy do skrzyżowania (pkt.10) w Spiczynie. Dalej cały czas prosto do Kijan.
19,58km - na skrzyżowaniu (pkt.11) skręcamy w lewo, zjazd asfaltem, most na Wieprzu, zakręt w prawo i długo długo prosto asfaltem. Niezbyt przyjemny odcinek bo dużo samochodów a wąska szosa.
25,91km - skrzyżowanie (pkt.12) za Zezulinem przejeżdżamy na wprost.
27,67km - skrzyżowanie, skręcamy w lewo i po kilkudziesięciu metrach zaraz za parterowym budynkiem po prawej w prawo w drogę szutrową. Kawałek prosto zakręt w prawo, prosto, zakręt w lewo prosto i dojeżdżamy...
29,79km - ... do skrzyżowania (pkt.13) z drogą asfaltową. Skręcamy w prawo po 800m jazdy prosto droga skręca 90stopni w lewo (my też)
31,06km - kolejne skrzyżowanie (pkt.14) przejeżdżamy na wprost.
31,58km - asfalt przechodzi w drogę polną (pkt.15) zaraz potem skręca w prawo o 90st. po kilkunastu metrach w lewo 90st.
32,15km - dojeżdżamy do skrzyżowania z prostopadłą drogą gruntową (pkt.16) tuż przy zabudowaniach, skręcamy w prawo (warto zapamiętać to skrzyżowanie bo w drodze powrotnej łatwo przegapić naszą polną drogę). Ok 190m dalej (km32,34) wjeżdżamy na skrzyżowanie (pkt.17) skręcamy w prawo i jedziemy przez wieś Dratów-kolonia. Od tej pory jedziemy zgodnie z oznaczeniami czerwonego szlaku
33,09km - skręcamy w prawo w polną drogę która po kilkudziesięciu metrach się rozwidla - wybieramy prawą odnogę.
33,89km - dojeżdżamy do skrzyżowania z piaszczystą drogą (pkt.13), skręcamy w lewo piach powoli ustępuje, przejeżdżamy przez lasek i dojeżdżamy do mostku na kanala Wieprz-Krzna (pkt.20). Za mostkiem prosto aż do skrzyżowania (pkt.21) tu skręcamy w lewo (warto zapamiętać przy powrocie bo na skrzyżowaniu brak oznaczeń szlaku i w drodze powrotnej łatwo zgubić drogę), droga piaszczysta do następnego skrzyżowania (pkt.22) 25,39km na którym skręcamy w prawo.
36,46km - po naszej prawej mijamy cmentarz i dojeżdżamy do skrzyżowania z drogą asfaltową (pkt. 23) tu skręcamy w lewo.
37,00km - skręcamy w prawo drogą asfaltową jedziemy przez las obok jeziora Rogóźno. 960m dalej za ogrodzeniem po lewej stronie atrakcja turystyczna (pkt.24) - gromadka dzików kilka naprawdę monstrualnych rozmiarów, lubią owoce. Dalej cały czas prosto asfaltem aż dojedziemy do lasu (asfalt nie prowadzi do końca kończy się w pkt.25 potem gruntówka).
38,86km - dojechaliśmy do lasu (pkt.26) skręcamy w prawo następnie po 170m (pkt.27) w lewo i długa prosta przez las.
40,95km - wyjeżdżamy na drogę asfaltową (pkt.28) tu żegnamy się z czerwonym szlakiem i skręcamy w lewo. 41,48km - przed klubem Mayday skręcamy w prawo i jedziemy prosto przez dziurę w ogrodzeniu, następnie wydeptana ścieżka doprowadzi nas już do jeziora Piaseczno.

Flora

Charakterystyczną cechą Pojezierza jest występowanie trzech typów torfowisk: niskiego, przejściowego i wysokiego. Torfowiska niskie występują najczęściej w dolinach rzek, starorzeczach i na obrzeżach jezior. Zostały wytworzone na żyznych glebach bagiennych, a zasilane są przez wody przepływowe niosące substancje mineralne użyźniające siedlisko. Ten typ torfowiska tworzą turzyce i mchy brunatne oraz trawy. Występują tu zespoły turzyc: sztywnej, dziobkowatej, pęcherzykowatej, prosowej, mozgi trzcinowatej, turzycy Davalla, kłoci wiechowatej, marzycy rudej i innych. Torfowiska przejściowe powstają w wyniku zahamowania przepływu wody na torfowiskach niskich czego wynikiem jest mniejsza żyzność siedliska i gorsze warunki tlenowe. Charakterystyczne rośliny to bagnica torfowa, turzyca bagienna, przygiełka biała, rosiczka i inne. W wyniku gromadzenia się przy brzegach jezior mułu, a następnie powstawania gleb podwodnych oraz porastania ich przez trzciny i wielkie turzyce, tworzą się pływające kożuchy roślinne - spleja. Torfowiska wysokie tworzą się w warunkach braku przepływu wody, zasilają je jedynie wody opadowe. Są to siedliska ubogie w tlen i składniki pokarmowe. Torfowiska te są zlokalizowane z zagłębieniach bezodpływowych, często wokół jezior. Cechą charakterystyczną jest ich kępkowo - dolinkowa struktura i soczewkowaty kształt. Przeważają mchy torfowce, na suchszych partiach rosną karłowate sosny i brzozy oraz żurawina błotna, modrzewnica zwyczajna, bagno, borówki: bagienna, czarna i brusznica. Można również dostrzec rosiczkę okrągłolistną, wełniankę pochwowatą i torfowce . Warto nadmienić, iż na torfowiskach występuje 9, będących pod ochroną, taksonów roślin mięsożernych, do których należą: aldrowanda pęcherzykowta, rosiczki: długolistna, pośrednia, okrągłolistna i owalna, tłustosz pospolity oraz pływacze: zwyczajny, średni i drobny.
Jedynie wyspowo występują tu większe powierzchnie leśne: Lasy Włodawskie, Parczewskie i Sobiborskie. Są to, rosnące na ubogich siedliskach, bory sosnowe, rzadko lasy sosnowo-dębowe i lasy mieszane. Torfowiskom wysokim towarzyszą bory bagienne. Niewielkie powierzchnie zajmują grądy z grabem, dębem i lipą drobnolistną zajmujące siedliska żyźniejsze. Miejsca podmokłe porastają olsy: zaroślowy i leśny. Około 30 % torfowisk porastają zarośla łozowe z wierzbami: uszatą, szarą i kruszyną oraz zespół brzozy niskiej z brzozami: niską, brodawkowatą i omszoną oraz wierzbami: szarą i rokitą. Rzadko spotykane są łęgi. Tło dla wyżej wymienionych stanowią zbiorowiska roślinne występujące w ekosystemach wodno-torfowiskowych. Spośród wielu rzadkich i chronionych gatunków roślin, należy zwrócić uwagę na charakterystyczne dla tundry; brzozę niską, wierzbę lapońską i borówkowolistną. Torfowiska przejściowe są miejscem występowania takich unikalnych gatunków jak gnidosz królewski, goryczka wąskolistna i błotna, wspomniana bagnica torfowa oraz turzyca bagienna i torfowa, widłak torfowy, goździk pyszny, przygiełka biała i kruszczyk błotny. Tylko wprawne oko wyśledzi wąkrotę zwyczajną, czy storczyka - lipiennika Loesla. Suche siedliska porasta lipienica litewska, goździk piaskowy, a także kocanka piaskowa. Gatunków tych jest znacznie więcej, ale nie sposób je Przetrwanie wielu reliktów roślinności borealnej i atlantyckiej oraz nagromadzenie innych gatunków środkowoeuropejskich (ponadto udział niektórych elementów pontyjsko-panońskich), pozwala stwierdzić, że obszar ten to swego rodzaju osobliwość na skalę europejską.
Pozornie mało ciekawy i jednostajny krajobraz, w trakcie penetracji zadziwia rozmaitością leśnych, zaroślowych, szuwarowych i torfowiskowych zbiorowisk roślinnych, spośród których niespodziewanie wyłaniają się tafle jezior.

Autorem artykułu jest Michał Osowiec http://www.geozeta.pl/artykuly,Europa,67,1

Bóbr


Spośród ssaków chronionych występujących na terenie Nadwieprzańskiego parku Krajobrazowego nejcenniejszym gatunkiem pod względem przyrodniczym jest bóbr Castor fiber. Ten największy europejski przedstawiciel rzędu gryzoni Rodentia osiąga do 1m długości (nie licząc ogona), a sam ogon mierzy do 37cm; waga ciała dochodzi do 30kg. Uszy ma krótkie, ogon jest grzbietowo - brzusznie spłaszczony i pokryty łuskami. palce tylnych nóg są spięte błoną pływną. Futro przyjmuje barwę od szarobrunatnej do ciemnobrunatnej, rzadko jest zupełnie czarne, a spód ciała jest nieco jaśniejszy. W pobliżu narządów płciowych bobra znajdują się gruczoły wydzielające mazistą substancję o zapachu piżma, tzw. strój bobra. Dawniej wydzielina ta była używana jako uniwersalne lekarstwo, obecnie ma zastosowanie w przemyśle perfumeryjnym. To ziemnowodne zwierzę żyje w rodzinach, nad spokojnie płynącymi rzekami lub jeziorami w lasach liściastych, z dala od zabudowań ludzkich. Jeżeli brzegi zbiorników są strome, bobry kopią nory, których jeden chodnik prowadzi ku powierzchni ziemi i służy jako kanał wentylacyjny, a drugi otwiera się pod powierzchnią wody. Właśnie tak zachowują się bobry żyjące w dolinie Wieprza. W przypadku jednak płaskich brzegów charakterystyczne domki w postaci kopców, zwane żeremiami, wysokości 2-3m.
Bóbr żyje maksymalnie 25 lat. Bóbr w przeszłości został prawie zupełnie wytępiony, ze względu na cenne futro, mięso oraz strój bobrowy.

W Poleskim Parku Narodowym restytucję bobra rozpoczęto na początku lat 90-tych XX wieku, sprowadzając kilkanaście osobników z Suwalszczyzny - głównie z Nadleśnictwa Gołdap. W październiku 1992 roku zwierzęta wypuszczono do trzech jezior w granicach parku. Nowe miejsce bytowania znalazło wówczas 13 sztuk: 7 samców i 6 samic, z czego 3 samice były dorosłe, a wiek pozostałych wahał się od 6 miesięcy do 2,5 roku. Zostały one podzielone na cztery rodziny. Od tego czasu obserwuje się stały wzrost liczebności populacji i po 15-tu latach od wsiedlenia stan bobrów w PPN jest wysoki.

Niestety mi jak dotąd nie udało się zobaczyć tego zwierzaka, ale mam nadzieję, że to jeszcze przede mną. A jak na razie w moim mieście łęczna istnieje osiedle nazwane ku czci tego oto szlachetnego zwierzęcia Bobrowniki. W ubiegłym roku łęcznianie postawili drewnianego bobra - symbol i maskotkę osiedla, która stanęła przy ul. Wierzbowej. Na imię jej Żeremiaszek. Dwumetrową figurę z dębu wykonał artysta-rzeźbiarz Stanisław Dobrowolski.

Żółw Błotny



Na tym terenie występuje 5 gatunków gadów Reptilia. Wszystkie są objęte ochroną. Unikalnym w skali kraju występującym na omawianym terenie jest żółw błotny Emys orbicularis. Grzbietowa część jego pancerza (karapaks) o długości do 21cm jest średnio wypukła (wyraźnie słabiej niż u żółwi lądowych), pokryta regularnymi rogowymi tarczami, barwy oliwkowobrązowej z charakterystyczną plamistością w postaci żółtych kresek rozchodzących się promieniście z jednego centrum. Również na głowei, szyi, odnóżach występują liczne, małe plamy. Pancerz brzuszny (plastron) samicy jest płaski, a u samca w środkowej części wyraźne wklęśnięcie. Prowadzi zdecydowanie drapieżny tryb życia. Poluje na różne, drobne zwierzęta (dżdżownice, owady wodne). Rzadkość występowania i kurczenie się w niepokojącym tempie stanowisk żółwia błotnego spowodowały umieszczenie go w Polskiej Czerwonej Księdze Zwierząt ginących lub zagrożonych wyginięciem. Środowiskiem najczęściej zasiedlanym przez żółwia na ty terenie są licznie występujące starorzecza Wieprza z bujną roślinnością wodną.

Poleski Park Narodowy obejmujący równinę łęczyńsko - włodawską czynną ochronę żółwia błotnego Park prowadzi od 1998 roku. Jej efektem jest zlokalizowanie do tej pory 510 złóż jaj, z których po hodowli w ośrodku do naturalnego środowiska wypuszczono 2630 małych żółwików. W ten sposób zasila się macierzystą populację i zwiększa szanse na przeżycie maluchów w pełnym niebezpieczeństw środowisku.

Gdy żółwie spotkają człowieka, starają się uciec do wody, jeśli to niemożliwe - chowają się do skorupy. Najłatwiej można go zauważyć, gdy wygrzewa się w słońcu na brzegu zbiornika wodnego. Zimuje zagrzebany w mule. Zagrożeniem dla żółwi jest osuszanie stawów i bagien. Zwierzęta często giną także pod kołami samochodów.

Kilka lat temu udało mi się zobaczyć tego żółwia. Szczęściara ze mnie:)

Strzebla Przekopowa


KARPIOKSZTAŁTNE
Strzebla przekopowa
Phoxinus percnurus

Budowa zewnętrzna: Ciało krępe, bardziej wygrzbiecone niż u strzebli potokowej. Końcowe położony, mały otwór gębowy. Łuski małe, 70-80 wzdłuż linii bocznej, która w tylnej części ciała jest kilkakrotnie przerywana. Płetwa grzbietowa ma 10, a odbytowa 9-10 promieni. Zęby gardłowe dwurzędowe, 2.5-5/4/.2. Grzbiet w kolorze od ciemnoszarego do ciemnobrązowego z zielonkawym, metalicznym połyskiem. Boki jaśniejsze, żółtawosrebrzyste, lśniące, z małymi, nieregularnie rozrzuconymi ciemnobrązowymi plamami. Brzuch białawy, w okresie tarła o czerwonawym połysku. Długość 5-9 cm, maksymalnie 12 cm. Samice są nieco większe od samców.

Inne, czasami zapomniane nazwy strzebli to... zdyrka, zderka, szybla, szczebla, strzemięga, strzyga, strzwęga, czarnuszka czerembucha, dzierdzyk, olszanka, olszówka, meres, nerest, prądówka, pstrzelęga, starula oraz świerzbówka.

Tryb życia: Mała, niezwykle odporna na niesprzyjające warunki stadna ryba, potrafiąca przetrwać w zbiornikach odznaczających się niską zawartością tlenu w wodzie. Tarło: czerwiec-lipiec. Kleista ikra składana jest wśród wodnej roślinności. Okres wylęgania wynosi 5 do 8 dni. Przez pewien czas larwy żyją przyczepione do roślin za pomocą kleistej wydzieliny, pochodzącej ze znajdujących się na ich głowie gruczołów. Dojrzałość płciową uzyskują po 2-3 latach.

Odżywianie: Robaki, skorupiaki, larwy owadów, małe mięczaki oraz owady wpadające z powietrza do wody.

Gatunek prawnie chroniony - całkowity zakaz połowu

Fauna

Dzięki mozaice krajobrazów łąkowo-torfowiskowych, wodnych, polnych i leśnych Pojezierze jest miejscem występowania wielu interesujących gatunków zwierząt. Najlepiej rozpoznana jest fauna kręgowców. Występuje tu 40 gatunków ryb, między innymi: karp, lin, karaś, płoć, wzdręga, szczupak oraz chroniona strzebla przekopowa. Bogactwo i zróżnicowanie składu gatunkowego ryb związane jest z licznym występowaniem jezior, stawów, torfianek, rzek i kanałów. Spośród 12 gatunków płazów wymienić należy żaby: ropuchę paskówkę i grzebiuszkę ziemną, traszki: zwyczajną i grzebieniastą oraz kumaka nizinnego. Na szczególną uwagę zasługuje jeden z sześciu gatunków gadów - "żółw błotny", którego lęgowisko jest jednym z największych w Europie. Bardzo bogaty i zróżnicowany jest skład gatunkowy ptaków Polesia. Wyjątkowo interesujące są te, które występują na siedliskach wodno-błotnych - są pięknym dopełnieniem jezior i stawów. Na tym terenie występuje 146 gatunków lęgowych ptaków z czego 17 grozi wyginięcie. Dużo stanowisk lęgowych znajduje się w kompleksie "Bagno Bubnów", a do najcenniejszych należą: orła przedniego, bielika, orlika krzykliwego (zalatującego) oraz żurawia, błotniaka zbożowego i popielatego, brodźca krwawodziobego i samotnego, kulika wielkiego, gesi gęgawej, puchacza, sowy błotnej, bociana czarnego i wodniczki (lęgowe). Można tu także oglądać wiele gatunków kaczek, łyskę, perkoza dwuczubego i rdzawoszyjego, łabędzia niemego, bąka, mewy, rybitwy, czaple i wiele, wiele innych. Jest to po prostu raj dla miłośników awifauny. Mówiąc o bytujących na tym terenie ssakach, wspomnieć należy wydrę, łosia, jelenia, sarnę, dzika, wilka, lisa, smużkę, borsuka, gronostaja i reintrodukowanego "bobra".

Autorem artykułu jest Michał Osowiec http://www.geozeta.pl/artykuly,Europa,67,2